“οι καιροί δεν προσφέρονται για μνημόσυνα και λιτανείες αλλά για ζωντανούς αγώνες”
Δυναμική παρέμβαση από επιτροπή αγώνα εκπαιδευτικών και φοιτητών έγινε την Κυριακή 30.1.2011 στην εκδήλωση για τους 3 ιεράρχες. Δεν έμειναν έξω από το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης η πραγματικότητα της εκπαίδευσης, η επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών. Και προς απογοήτευση των στελεχών που διαχειρίζονται την πολιτική αυτή, δεν έμεινε έξω και το μήνυμα του αγώνα, το κάλεσμα για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής. Ελπιδοφόρο σημάδι το χειροκρότημα των περισσότερων στην αίθουσα, ειδικά των μαθητών, αφού διαβάστηκε το κείμενο που ακολουθεί από το βήμα της αίθουσας:
Ζητούμε συγνώμη για την αγενή μας- ίσως- παρέμβαση.
Είμαστε εκπαιδευτικοί της α΄θμιας και β΄θμιας εκπαίδευσης, καθώς και φοιτητές. Οργανώνουμε αυτή τη διαμαρτυρία ενάντια σε μια εκπαιδευτική πολιτική που σήμερα έχει ως στόχο τη συνολική αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Θεωρούμε πως οι καιροί δεν προσφέρονται για μνημόσυνα και λιτανείες αλλά για ζωντανούς αγώνες με στόχο την υπεράσπιση του μορφωτικού και κάθε κοινωνικού αγαθού. Γιατί οι αγώνες του σήμερα είναι αυτοί που θα δικαιώσουν την προσφορά στα γράμματα και την παιδεία πνευματικών ανθρώπων του παρελθόντος, οι αγώνες του σήμερα είναι αυτοί που οφείλουν να υπερασπιστούν κατακτήσεις δεκαετιών. Γιατί σήμερα υπάρχει κίνδυνος να χαθεί το δημόσιο σχολείο όπως το ξέραμε τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τις συνταγές της τρόικας, επιδιώκει σαρωτικού χαρακτήρα αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις με στόχο την περικοπή των δαπανών για την εκπαίδευση, την προώθηση του σχολείου της αγοράς και τελικά, τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Σ’ αυτά τα πλαίσια προχωρά στην υλοποίηση εκτεταμένων συγχωνεύσεων δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων σε όλη τη χώρα.
Τα παιδαγωγικά κριτήρια που θέτει ως γνώμονα για τις συγχωνεύσεις το Υπουργείο είναι αστεία: πόσο παιδαγωγικό είναι να μετακινούνται τα παιδιά σαν τσουβάλια κάθε μέρα δέκα και είκοσι χιλιόμετρα, πόσο παιδαγωγικό είναι να εφαρμόζονται οι διαβόητες «καινοτόμες δράσεις» σε τάξεις των τριάντα μαθητών, πόσο παιδαγωγικό είναι να διαμορφώνονται σχολικές μονάδες-μαμούθ όπου οι παιδαγωγικές σχέσεις καταρρακώνονται;
Το μοντέλο που πάνε να εφαρμόσουνε έχει εφαρμοστεί με τεράστια αποτυχία στις αγγλοσαξονικές χώρες εδώ και δεκαετίες. Αποτέλεσμα σήμερα αυτού του μοντέλου, των «πολυδύναμων» σχολικών μονάδων, είναι ένα απρόσωπο και χαοτικό σχολικό περιβάλλον, η διάλυση των παιδαγωγικών σχέσεων μαθητών-εκπαιδευτικών, η αποσταθεροποίηση της ένταξης και της ομαλής μαθησιακής πορείας, ιδιαίτερα των νεοεισερχόμενων μαθητών στο δημοτικό σχολείο.
Με άλλα λόγια, αν κλείσουν τα σχολεία η μαθητική διαρροή θα αυξηθεί ραγδαία και μάλιστα από πιο μικρή ηλικία. Κι ακόμα τα χωριά θα ρημάξουν, αφού το σχολείο είναι ο ζωντανότερος πολιτιστικός οργανισμός μιας περιοχής.
Επιπλέον, οι αλλαγές αυτές θα συνδεθούν με τις αλλαγές στην αυτοδιοίκηση με τον Καλλικράτη: το κράτος αποσύρεται από τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης και οι καταχρεωμένοι δήμοι, στους οποίους θα παραχωρηθεί η ευθύνη της λειτουργίας των σχολείων, θα πρέπει να βρουν χρήματα να τα λειτουργήσουν. Πού θα τα βρουν; Από ιδιώτες, οι οποίοι ήδη έχουν σπεύσει να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα σχολεία με διάφορα προς το παρόν ανταλλάγματα, πατώντας πάνω στην ανικανότητα και την αδιαφορία του κράτους.
Να είμαστε καθαροί: δεν υπερασπιζόμαστε την παιδεία έτσι όπως είναι σήμερα. Η εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες είχε πάψει να είναι δημόσια και δωρεάν. Στο βαθμό όμως που προχωρήσουν όλες αυτές οι αλλαγές, θα διαλυθεί εντελώς. Γιατί με τη νέα αντίληψη της εποχής του Δ.Ν.Τ. τα σχολεία αντιμετωπίζονται ως «προβληματικές επιχειρήσεις». Επικρατεί η λογική των οικονομικών δεικτών του κέρδους και της ζημίας.
Εμείς όμως δεν θα πρέπει να μπαίνουμε σε μια τέτοια λογική. Για εμάς ζημιά είναι το σχολείο που κλείνει, το σχολείο που απορρίπτει, το σχολείο που διώχνει τους μαθητές του, το σχολείο που απαξιώνει τους δασκάλους του, το σχολείο που συνθλίβει τη γνώση εις βάρος της δεξιότητας, το φτηνό, αγοραίο, αυταρχικό σχολείο που ονειρεύονται οι κρατούντες.
Τα σχολεία έχουν ανάγκη από περισσότερα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι από πορίσματα επιτροπών «σοφών αξιολογητών» που λυμαίνονται εκατομμύρια ευρώ…
Καταγγέλλουμε ότι το υπουργείο θέλει να επιβάλει τις καταργήσεις χωρίς κανέναν διάλογο: στις 14 Γενάρη, ημέρα διαμαρτυρίας ενάντια στις συγχωνεύσεις, η εκπαιδευτική εξουσία απουσίαζε επιδεικτικά στην Αθήνα και αρνήθηκε να συζητήσει ουσιαστικά με τους εκπαιδευτικούς. Το Υπουργείο έθεσε σε διαβούλευση την πρότασή του μόλις για ένα Σαββατοκύριακο. Επιπλέον, την Παρασκευή το απόγευμα κληθήκαμε να δώσουμε τις προτάσεις μας για τις συγχωνεύσεις ως ΕΛΜΕ με χρονικό περιθώριο ως την ίδια ημέρα το βράδυ… Αν μη τι άλλο η στάση της εκπαιδευτικής εξουσίας είναι απαράδεκτη.
Τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της κυβερνητικής επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, ώστε στο όνομα της κρίσης να κατεδαφιστούν εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες. Σήμερα χρειάζεται μια νέα ανάταση του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος, χρειάζεται να οργανωθούν αγώνες με αποφασιστικότητα, σχέδιο, διάρκεια και προοπτική για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα.
Να υπερασπιστούμε το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση, να αντισταθούμε στα σχέδια για γειτονιές και χωριά χωρίς σχολεία και παιδικούς σταθμούς, για πόλεις με διαλυμένα νοσοκομεία και «πολυδύναμα»-υποβαθμισμένα σχολικά κέντρα.
Να ξεπεράσουμε λογικές ανταγωνισμού και επιβίωσης της κάθε σχολικής μονάδας, να μην πιστέψουμε τις διαβεβαιώσεις «αρμοδίων» παραγόντων ότι το τάδε ή το δείνα σχολείο θα τη γλιτώσει. Κανείς δεν θα τη γλιτώσει αν κλείσει ο διπλανός του.
Πάνω απ’ όλα, θα πρέπει γονείς – μαθητές – εργαζόμενοι – τοπικές κοινωνίες να οργανώσουμε κίνημα αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής αυτής που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, που κλείνει κοινωνικές υπηρεσίες για να χαρίζει κέρδη στις τράπεζες και στο κεφάλαιο.
Κι όσοι παπαγαλίζουν για μονοδρόμους και μας λένε ότι, όσο κι αν αντιδρούμε στις δήθεν «φωτισμένες» μεταρρυθμίσεις τους, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα, ο ίδιος ο ήλιος τούς διαψεύδει: ο ήλιος που θέρμανε την Τύνιδα, το Κάιρο, το Αλγέρι, ανυπομονεί να έρθει και προς τα εδώ.
Ευχαριστούμε για την ανοχή σας.
